Dagelijks leven, meer eten en trainingen

Het is al weer eventjes geleden en al op 1/3 van mijn verblijf in de Filipijnen. Tijd om eens duidelijk weer te geven hoe het er hier allemaal aan toe gaat:

Ik woon op de 4e verdieping van een soort appartementengebouw (wij zijn de bovenste en dan de trap op kom je op ons dakterras). Het is een soort appartement meet dorm want er zijn 4 kamers die op een na allemaal bewoond worden door 2 dames. We zijn dus in totaal met 7 waarvan er twee ook bij mij op de office werken. Gelukkig hoef ik niet op het bovenste bed te slapen want mijn kamer heeft twee stapelbedden, de kans dat er nog iemand komt is er dus maar ze hebben me verzekerd dat dat waarschijnlijk niet gebeurd. We hebben dan 2 douches en 2 toiletten verdeeld over 3 minibadkamertjes (soort inloopkasten). De week dat ik hier kwam werd een van de douches gemaakt en we hebben dus minstens 1 douche die warm water heeft (het is vooral om koud water net iets lauwer te maken want die temperatuur is perfect om alle plak van je af te spoelen dat waarschijnlijk na 10 minuten al weer terug is). Qua keukenapperatuur hebben we een water en rijstkoker en een tostiapperaat. Ik wordt al creatief in het bedenken van verschillende varietjes op tosties, zelfs havermout en we kunnen blijkbaar dingen koken in de rijskoker dus van de week ook zoete aardappels gehad. Ach, we moeten wat als we niet iedere avond buiten de deur willen eten.

Mijn dagen zijn hier ongeveer 50/50 verdeeld in tijd spenderen in de office (dat klinkt heel burgelijk maar geloof me, het gaat hier een stuk ‘onrustiger’ aan toe dan in een Nederlands bedrijf, lees; veel herrie, keihard lachen uit het niets en veel eetpauzes) en ‘het veld in’. Of eigenlijk gewoon ergens in de stad heen. Metro Manila bestaat uit 13 cities waarvan ik zelf in de grootste woon en werk; Quezon City. Het veld in houdt in dat ik mee ga op activiteiten die voor het project gedaan worden of voor me eigen onderzoekje bezig ben. Vooral veel praten, veel tijd in het verkeer spenderen, veel vragen of ze het willen vertalen en natuurlijk veel eten. Met mijn onderzoek gaat het redelijk, de eerste interviews zijn gedaan alleen naar aanleiding hiervan gaan we mijn tool (de vragen) wederom aanpassen en een nog specifiekere focus aannemen, waarschijnlijk iets met evacuatie centers.

Nu bevindt ik me in Antipolo (ja, out of town, blijkt dat Antipolo gewoon tegen Manila is aangegroeid xD) voor de tweede sessie van Training of Trainers. Hier worden mensen getraind in het toepassen van Community Based Disaster Risk Reduction Management (CBDRRM) waar mijn organisatie eigenlijk voor staat. De hele week zijn er presentaties, workshops en modules over Community Risk Assessments, Early warning systems en Contingency Planning. Ondanks dat het in het Tagaloc is is het echt leerzaam om te zien hoe ze te werk gaan, het geven van training etc. Vanochtend kwam het in ieder geval neer op een tekening van de barangay (community) maken en vooral heel veel huisjes tekenen :P

Vorig weekend heb ik een dag goederen voor de getroffen in Visayas (middelste provincie die vooral geraakt is door Yolanda (Filipijnse naam voor de typhoon)) ‘herpakt’. Dus 4 uur lang mini gedroogde visjes in halve kilo zakken doen. Na 4 uur klaagt je rug en is de lucht redelijk misselijkmakend maar met een groep mensen was het erg gezellig en daarna naar een restaurantje geweest waar ze voor je neus bbqen, best wel gaaf. Zondag stond er een tripje naar de oudste Chinatown van de wereld op de planning, een foodtrip wel te verstaan. Duurde even voor we er waren, dit ligt namelijk in Manila city (aan de westkust) en Quezon city ligt dus helemaal aan de oostkant van de metro. Eerst twee soorten dumplings (een met soort soep erin dus redelijke uitdaging om die te eten zonder de gloeiendhete soep over je zelf te gooien, heb toch maar vork en lepel erbij gepakt ipv stokjes). Ze maakte de dumplings ook gewoon midden in de winkel, iedereen die op je vingers kijkt maar schijnt redelijk normaal te zijn. Toen een stukje door voor de pekingeend, alleen zaten we alledrie al helemaal vol dus konden we dat niet eens helemaal opeten. Op de terugweg langs de kust gereden zodat ik ook wat van het toeristischere gebied kon zien. Toen een stop bij de MOA (Mall of Asia), blijkbaar een van de grootste van het land, zoveel mensen die al windowshopte voor de Kerst, ergens aan het eten waren of gewoon rondhingen. Bandjes, een ijsbaan (al stond er een soort van auto fair op), niets is te gek. Best logisch dat dit dé hangplekken zijn want er is verder maar weinig groen in het westelijke deel. En daarnaast heb je nog de geimproviseerde basketbalveldjes die overal in de communities zijn. En we sloten de dag af met een Kiwibiertje, wat eigenlijk vooral naar frisdrank smaakte .

Afgelopen week was vooral mee met bezoeken, tool vormen en testen tijdens de eerste interviews en wat vergaderingen. Iemand van de staff kwam na een lange tijd terug uit Nieuw-Zeeland en daarom een avond met de hele bende wezen uit eten en cheesecake gegeten :D

Weekend was rustig, zaterdag onder het mom ‘cultuur snuiven’ naar de Mall geweest en geshopt, daar zo’n lange rij voor Catching Fire gezien (echt bizar, maar er werd dan ook op alle radio en tvzenders reclame voor gemaakt) dus dat nog maar een weekje uitgesteld. Zondag naar de Quezon Memorial Circle geweest, ik dacht om rustig een boekje te lezen. Blijkbaar waren er 5 highschools en veel andere families dus naast de drukte was het wel gaaf, overal al kerstversiering en grote fonteinen. Toen werd ik nog aangesproken door een meisje en voor ik het wist werd ik omringd door al haar middelbare school vriendinnen die maar geen genoeg konden krijgen van me witte huid en ‘blonde’ haar. Na ongeveer 100 foto’s, de vraag of ik een vriend had en wat liedjes zingen weer verder gegaan en toen ik ze daarna tegenkwam nog wel superlief hoi Lisa zeggen. Zou bijna een ego krijgen over het feit hoe vaak ik hier al ‘beautifull, pretty en ‘maganda’ ben genoemd. Best leuk en grappig maar de ‘speciale behandeling’ ben ik wel een beetje zat ondertussen. Ik vraag me vooral af of ze mensen aardig tegen me doen omdat ik een buitenlander ben of dat ze me oprecht aardig vind. Ach, part of the experience zullen we het maar noemen :)

Nu is dit natuurlijk weer veel te lang geworden maar hopelijk hebben jullie nu een beter beeld van hoe mijn dagelijks leven er uit ziet en wat ik verder allemaal uitspook. Leuk om ook af en toe wat van jullie te horen, succes met de laatste loodjes voor de kerstvakantie. Ik hoorde dat het al gevroren had, hopelijk wordt de ‘weer’ shock niet te groot als ik terugkom!

Groetjes!